Rozdział 1

Z przerażeniem spojrzałem na trzęsącą się od szlochu i bólu dziewczynę która opada bezsilnie na moją kanapę.
Mój oddech straszliwie przyspieszył. Jak zwykle w takiej sytuacji pobiegłem do łazienki. Woda utleniona, plastry, ręcznik. Robię to już nie wiem który raz, ale ręce i tak mi się trzęsą a mózg nie do końca przyswaja co się w okół dzieje.
Wbiegłem do salonu i opadłem przed nią na kolana.
Pokręciła głową, a ja już wiedziałem, o co jej chodzi. Odłożyłem wszystkie rzeczy na ławę i usiadłem obok niej, zamykając ją w uścisku. Który to już raz pozwalam jej wypłakać się w moją koszulkę. Biały materiał nasiąka łzami i resztkami rozmazanego makijażu.
Gdy się odsunąłem zaczęła jeszcze głośniej szlochać.
- Muszę. - to jedyne co udało mi się wydusić. Z powrotem przed nią klęknąłem i ocierałem zimnym ręcznikiem rozdarte kolana. Jeszcze nie zagoiły się rany z poprzedniego razu, a już pojawiły się kolejne. Przygryzłem wargę, żeby nie zacząć ryczeć jak dziecko.
Ale z drugiej strony kto by nie płakał na moim miejscu?
Taka niewinna i delikatna, posiniaczona, okrwawiona, roztrzęsiona, w obcisłych szortach i staniku, okryta skórzaną kurtką a przecież jest grudzień. Obraz rozpaczy. Miałem dość, ale który to już raz?
Syknęła, gdy przetarłem wodą utlenioną rozcięcie na jej mokrym policzku.
- Spokojnie. - wyszeptałem i splotłem nasze palce. - Chodź do łazienki, musisz się umyć.
Moje serce wyrywało się do niej, błagało o jakąś oznakę tego, że żyje, że wszystko będzie dobrze. Ale jak zwykle nie jest. Przynajmniej raz w tygodniu taka sytuacja się powtarza.
Słaniała się na nogach w drodze do łazienki. Szeptałem jej do ucha jakieś pocieszające słowa mimo, że sam byłem w rozpaczy.
Ściągnąłem z niej okrwawione resztki ubrań i pomogłem wejść do kabiny. Sam jak zwykle zostałem w ubraniach, bo każda minuta jest teraz cenna.
Przytuliłem ją do siebie. Wczepiła palce w moją koszulkę. Czułem, jak nadal jej ciało trzęsie się pod wpływem płaczu.
Nawet gorąca woda nie rozgrzewała jej ciała, zawsze była lodowata i przeraźliwie blada.
Masowałem ją jednocześnie wcierając w jej skórę płyn . Teraz pozwoliłem sobie na łzy, bo i tak znikały w wodzie lecącej z prysznica. Dotykałem każdego obrażenia i moje serce coraz bardziej się rozrywało. A ona stała z zamkniętymi oczami i płakała.
Spłukałem mydło i owinąłem ją w ręcznik, starając się ogrzać ją własnym ciałem.
Zacząłem ją ubierać w swetry które zawsze były przygotowane w razie awarii.
Związałem jej mokre włosy.
- Ty też się przebierz. - odparła wolno słabym głosem.
- Nie, ja się tu nie liczę.
- Jeśli się przeziębisz będę mieć miliony fanów na sumieniu. - mówiła nadal z zamkniętymi oczami.
- Jakoś to przeżyjesz.
Wziąłem ją na ręce i pognałem do mojej sypialni. Ułożyłem ją na łóżku, okryłem grubym kocem i momentalnie zasnęła.
Odetchnąłem opierając się o ścianę.
Nie mogłem nic poradzić na lejące się strumieniami łzy.


- No nareszcie! - krzyknął Louis. - Znowu twój aniołek cię opóźnił?
Nie miałem siły się odciąć.
- Zostaw go, Lou. - mruknął Zayn.
- Nie, nie zostawię! Mam dosyć ratowania ci dupy rozumiesz? - wrzasnął mi w twarz.
- Wcale nie musisz tego robić. - warknąłem.
- Muszę, bo cały nasz zespół się rozpierdoli, jeśli świat się dowie że cudowny Harry Styles spotyka się z kurwą!
- Louis, przestań. - Niall wyczuł niebezpieczeństwo.
- Jak śmiesz ją tak nazywać! - wydarłem się i chciałem się na niego rzucić, ale reszta mnie przytrzymała.
- A jak inaczej nazwiesz laskę, która śpi z kilkoma innymi facetami każdego dnia? - zaśmiał się kpiąco.
- Ona musi, ona... - plątałem się. Nie wiedziałem, dlaczego Mia to robi. Nigdy nie chciała mi tego mówić.
- Skoro się umawiacie, to chyba twoja kasa jest wystarczająca, żeby na niej żerować, prawda, Hazz? - drgnąłem gdy użył mojego przezwiska. Używał go, kiedy byliśmy najlepszymi przyjaciółmi. Oczywiście.
- Nie umawiamy się! Nie bierze ode mnie ani funta, rozumiesz? - krzyknąłem.
- Chłopaki, spokojnie! - wtrącił się Zayn.
- To do niczego was nie doprowadzi. - mruknął Niall. - Lou, uspokój się, to życie Harry'ego, a ty... - zwrócił się do mnie. - Nie kuś losu... uważaj na paparazzi.
- Wchodzimy na scenę! - rozległ się krzyk któregoś z dźwiękowców.
Fanki nas porwały, rozśmieszyły, rozluźniły, dały zapomnieć chociaż na chwilę, a muzyka... muzyka ukoiła wszystkie rany.


Wślizgnąłem się po cichu do domu zamykając drzwi na wszystkie możliwe zamki.
W korytarzu pojawiła się Mia, na mojej twarzy automatycznie pojawił się uśmiech.
- Ja już pójdę. - odparła patrząc mi się prosto w oczy. To był jej zwyczaj. Zawsze zaglądała jakby w głąb człowieka. Była taka autentyczna, szczera.
- Zostań, proszę. - powiedziałem cicho.
Pokręciła głową.
Wyjrzałem przez szybę w drzwiach. Za wysoką bramę zauważyłem mnóstwo migoczących fleszy.
- Obawiam się, że jednak musisz zostać. - kolejny raz się uśmiechnąłem.
- Znowu będziesz miał przeze mnie kłopoty, nie mam prawa psuć ci życia. - naciągnęła bardziej rękawy swetra.
- Sam tego chcę. - odparłem rzucając płaszcz na fotel. - Zjadłaś coś?
Pokręciła głową.
Westchnąłem niezadowolony i szybkim krokiem skierowałem się do kuchni.
- Harry, nie rób...
- Musisz coś zjeść. - przerwałem jej.
- Daj spokój, jesteś zmęczony po koncercie.
- Koncerty to rozrywka, nie wkładam w nie żadnego wysiłku. - odpowiedziałem spokojnie wyciągając z szafki składniki.
Poczułem drobne, lodowate ręce delikatnie masujące mój kark.
- Jesteś spięty. - jej głos był tak cudowną melodią...
Przymknąłem oczy i pozwoliłem by relaks zawładnął moim ciałem.
- Nie jestem. - odparłem cicho.
Odwróciłem się do niej obejmując ją w talii.
Myłem ją tym samym płynem pod prysznic, którego używam ja, ale na niej pachniał inaczej, lepiej...
Nasze usta się spotkały. Mimo, że jej wargi były rozcięte i poranione i tak dawały cudowny masaż.
Całowaliśmy się wolno, tak jak zawsze, a każda sekunda była taka magiczna, kojąca, mimo, że przepełniona bólem, zakazanym pożądaniem i myślą z tyłu głowy, że ona nie może być moja.
Oderwaliśmy się od siebie gdy płuca rozpaczliwie zapiekły z braku powietrza.
Nie mogłem na nią spojrzeć, ale czułem, że ona próbuje odszukać mój wzrok.
- Dlaczego płaczesz? - wyszeptała ocierając małym palcem łzę z mojego policzka.
- A jak myślisz?
- Harry... - westchnęła.
Przycisnąłem ją mocniej do siebie. Była taka mała, taka drobna...
Nie dosięgała mi nawet do ramienia.
Kiedy się poznaliśmy była wyższa. Potem wyrównałem, a gdy spotkaliśmy się rok temu ona jakby zmalała.
- Rzuć to gówno. - poprosiłem nie wiem już który raz...
- Nie mogę. - próbowała się wyrwać, ale przytuliłem ją jeszcze mocniej.
- Baby... - westchnąłem i pokręciłem głową. - Moja baby...
Odszedłem od niej i usiadłem na fotelu kładąc nogi na ławie.
- Chciałabym cofnąć się w czasie...
- Ja też. - mruknąłem. - Nie wyjeżdżałbym do Londynu, zostałbym w Holmes Chapel, nie zostawiłbym cię już nigdy...
- Gdybyś nie wyjechał nie rozwinęłaby się twoja kariera. - odpowiedziała siadając sztywno na kanapie.
- Ale miałbym ciebie. Starą ciebie. - dodałem po chwili.
Westchnęła i wbiła wzrok w podłogę.
- Pamiętasz jak się denerwowałeś, żeby spytać mi się o chodzenie? - gdy to usłyszałem mimowolnie się uśmiechnąłem. Trochę się zmieniło od tego czasu...
Beztroski piętnastolatek, kilka syfów na czole, szkolny mundurek, stojący na środku pola w słoneczny dzień, i ona. Nie zmieniła się nic. Nadal wygląda jak mała dziewczynka. Na niej mundurek zawsze leżał lepiej niż na innych, chociaż ubrania były takie same. I zawsze na twarzy miała szeroki uśmiech. Wtedy też była taka beztroska. Pamiętam jak wycierałem spocone dłonie o ubrudzone od farby spodnie. Przygotowywałem przemowę od dłuższego czasu a wypowiedziałem nieskładne zdanie, a ona tylko szerzej się uśmiechnęła i rzuciła mi się na szyję. W tamtej chwili wyobrażałem sobie jak staje w pięknej, białej sukni ślubnej, a potem o podróżach z nią. To był najlepszy rok mojego życia, ale musiałem to wszystko zepsuć, bo przecież inaczej nie byłbym sobą. Wyjechałem. Opuściłem ją i Holmes Chapel dla spełnienia marzeń, kariery. Kto by przypuszczał, że za sześć lat będę miał zespół, a ona przez spieprzone dokumenty będzie musiała stoczyć się na poziom prostytutki, dziewczyny na jedną noc dla bogatych skurwieli. I ja nic nie mogę z tym zrobić. Nie chce mi powiedzieć, dlaczego to robi, i nie chce być ze mną ze strachu o nadszarpnięcie mojego wizerunku...
I tkwimy w toksycznej znajomości, kocham ją, cholera najbardziej na świecie. Całujemy się, ale nie śpimy ze sobą.
- Albo nasz dojrzały pierwszy raz. - zaśmiałem się widząc jak się czerwieni. Jak to możliwe, że te tematy ją krępowały? Pod tym względem byliśmy jak stare dobre małżeństwo. Trochę już się kochaliśmy, i to w wieku szesnastu lat. Aż cud, że nie wpadliśmy.
- To było straszne. - pokręciła głową, ale na jej twarzy nadal gościł uśmiech.
- Aż taki straszny w łóżku byłem? Może... ale teraz mam więcej doświadczenia. - zaśmiałem się i rozsiadłem się w fotelu.
- Myślałam że z wiekiem zboczony umysł zmądrzeje, ale jednak nie.
- Na mnie zawsze możesz liczyć. - parsknąłem. - Zmęczona? - spytałem widząc jak ziewa.
Pokiwała głową.
- No to idziemy spać.
- Daj spokój, pojadę do siebie. - odpowiedziała wstając z kanapy.
- Zostań... - poprosiłem podchodząc do niej i obejmując ją ramionami. Tak czułem się najlepiej. Mając ją blisko siebie, wiedząc, że nic jej nie jest.
I nie obchodziło mnie w takich chwilach to, że wiele kolesi przede mną ją miało, miałem gdzieś zdanie zespołu na ten temat. Miałem ją, i to było najważniejsze...